Bedankt voor deze belangrijke vragen Piet!

We hebben nu helaas nog vooral een nazorgsysteem, in plaats van een voorzorgsysteem. We behandelen vooral nog symptomen, in plaats van dat we mensen ondersteunen een waardevol leven te leiden dat bij hen past. Ook als zij hulp nodig hebben.

Waarden voorop

Gelukkig is er een opmars van steeds meer mensen die in de psychiatrie werken of er hulp zoeken, die aangeven dat de hulpverlener er vooral voor is om er samen met de hulpvrager te werken aan een goed leven van de hulpverlener. Ik citeer uit een interview met Jim van Os en Myrrhe van Spronsen op dit platform:

““Zo kom je er ook op uit dat alles uit moet gaan van waarden van mensen”, vervolgt de psychiater. Mensen willen hun leven zo goed mogelijk leven, op basis van wat voor hen belangrijk is. Van Spronsen: “De hulpverlener is er primair om het leven van iemand weer op de rails te krijgen.” Jim van Os: “Maar dat is op de achtergrond geraakt, doordat de ggz gericht is op wat psychiaters en psychologen leren dat belangrijk is: specialistische diagnoses en productie, rond kwantificeerbare ‘evidence-based’ symptoombestrijding. Dit leidt bij hulpvragers én hulpverleners tot een gevoel van vervreemding. Door eenzijdige toetsing op globale criteria (die niet zo wetenschappelijk blijken als gedacht), komt bovendien vaak de specifieke problematiek van individuele patiënten niet boven water; behandelingen sluiten niet aan.””
Bron

Bestaanszekerheid basis voor waardevol leven

In een samenleving die daadwerkelijk draait om de waarden van mensen, dus die draait om waardevol leven, is het logisch dat de basis op orde is. Dat er bestaanszekerheid is voor iedereen.
In VPRO Tegenlicht werd onlangs kritiek gegeven op het huidige armoedebeleid, en een pleidooi gedaan voor bestaanszekerheidsbeleid:

“Ergens gaat dit kabinet of een volgend kabinet erachter komen dat als je de zorgkosten wilt beheersen (en dat willen we graag in Nederland want over twintig jaar werkt één op de vier mensen in de zorg als we zo doorgaan), je niet moet gaan snijden in de zorg en gaan bezuinigen. Dan moet je gaan investeren in bestaanszekerheid: betaalbaar wonen, toegankelijke uitkeringen, uitkeringen van voldoende hoogte, goede banen, een goed minimum inkomen, weg met de flexibele arbeid. Als we de bestaanszekerheid over de hele linie gaan stutten, dan zul je zien dat mensen minder zorg nodig hebben.”
Bron

Een prettig weekend